Kreatynina jest produktem przemian metabolicznych białka, stanowi obok mocznika jeden z głównych związków azotowych we krwi. Stężenie kreatyniny w surowicy jest wykładnikiem czynności nerek – wzrost stężenia odpowiada zmianom przesączania kłębuszkowego, GFR (ang. glomerular filtration rate)
Za istotny przyjmuje się wzrost poziomu kreatyniny (ponad górną granicę referencyjną) powodujący obniżenie GFR o około 50% (40-60 ml/min/1,73m2). Stężenie kreatyniny podawane jest w przeliczeniu na kilogram masy ciała.
Ilość wydalanej w ciągu doby kreatyniny zależy od masy mięśniowej badanego, płci, ogólnego stanu zdrowia i wieku oraz diety.
Do wyniku pomiaru stężenia kreatyniny dodajemy zawsze wynik eGFR.
Wartość GFR czyli wskaźnik filtracji kłębuszkowej (ang. eGFR – estimated GFR) wylicza się w oparciu o stężenie kreatyniny we krwi na podstawie wzoru MDRD (ang. Modification Of Diet In Renal Disease), który uwzględnia stężenie kreatyniny, wiek, płeć i rasę badanej osoby.
Wskaźnik filtracji kłębuszkowej podawany jest w przeliczeniu na standardowe pole powierzchni ciała pacjenta. Wynik uzyskuje się w mililitrach na minutę na 1,73 m2 powierzchni ciała (ml/min./1,73m2).
Za prawidłowy wynik GFR uznaje się wartości powyżej 90 ml/min/1,73 m2.
Nieznacznie niższy wynik nie musi jeszcze świadczyć o upośledzeniu czynności nerek ale zawsze należy to skonsultować z lekarzem.
Wyniki znacznie odbiegające od normy (poniżej 30 ml/min/1,73 m²) wskazują na poważną niewydolność nerek.
Materiałem do badania jest surowica krwi.
Materiałem do badania jest surowica krwi.
W dniu badania:
Kilka dni przed badaniem:
1 dzień